Drama of comedy? Het verschil tussen die twee genres is vrij evident. Maar wat is het verschil tussen een thriller en horror? En hoe verhoudt soap zich tot drama? Zijn er nog wel echte genres of lopen die meer en meer in elkaar over?
Genres worden heel vaak verward. Zo worden horrorfilms weleens thrillers genoemd en krijgen politiefilms ook soms het etiket thriller opgeplakt. Maar een thriller is het verhaal van een mens zoals u of ik die het slachtoffer wordt van een misdaad. ‘The Silence of the Lambs’ is dus geen thriller. Het hoofdpersonage is immers een FBI-agente. ‘Het Vonnis’ van Jan Verheyen, ‘Panic Room’ van David Fincher en ‘Cape Fear’ van Scorsese daarentegen zijn wel thrillers.
In horrorfilms worden mensen toch ook vaak het slachtoffer van een misdadiger, zul je denken. Dat klopt, maar in horror draait het meestal toch meer rond een psychopaat –geen gewone misdadiger- die mensen afslacht, omdat ze een ‘fout’ hebben gemaakt. Fouten of een zonde zijn cruciaal in horror. Horrorfilms zijn vaak tienerfilms en de zonde is dan veelal seks. Het eerste meisje dat voor de bijl gaat, gaat ook letterlijk voor de bijl. Of het slagersmes.
Maar horror gaat niet altijd over het brutaal vermoorden van mensen. Dat is alleen het geval in ‘Slasher’. Het horrorgenre is veel uitgebreider dan dat. Tot horror behoren bijvoorbeeld ook vampierenverhalen en spookverhalen. ‘The Sixth Sense’ van M. Night Shyamalan was dus ook een beetje een horrorfilm. En hoe zit het met ‘Split’ van dezelfde regisseur? In die film worden gewone mensen het slachtoffer van een misdadiger, maar wel eentje met een meervoudig persoonlijkheidssyndroom. Een thriller dus. Maar toch ook een beetje horror.
Soap is the new drama. Of is het: drama is the new soap?
Genres worden steeds vaker vermengd. Zeker in televisiereeksen. ‘X-Files’ was niet alleen een politiereeks, maar ook een science fictionreeks. ‘Beau Séjour’ is eveneens een politiereeks, maar dan één met horrorelementen. Het hoofdpersonage was namelijk zo dood als een pier. ‘True Blood’ is een horrorreeks, maar ook een sociaal drama over integratie en de multiculturele samenleving.
Een tweede tendens is dat er de laatste decennia meer en meer soapverhaallijnen in drama opduiken. Vroeger was het onderscheid tussen drama en soap duidelijk. Soap werd bedacht als tijdvulling tussen de zeepreclames en was oorspronkelijk bedoeld voor huisvrouwen. Daarom gaat soap over alledaagse dingen. Relatieproblemen, problemen thuis, in de familie, op het werk. Soap vervolgt en is daardoor verslavend. Drama gaat over niet alledaagse gebeurtenissen, verstrekkender verhalen, grotere conflicten. Maar al sinds de jaren negentig komen we in politiereeksen ook meer te weten over het privéleven van de personages. Waar we van politieman Columbo alleen wisten dat hij een vrouw had, die we nooit te zien kregen, vertelde ‘NYPD Blue’, naast de case of the week, de misdaad, ook over de persoonlijke problemen van de personages. ‘NYPD Blue’ stond model voor ‘Flikken’, de eerste Vlaamse politiereeks met soapverhaallijnen, die doorliepen over de afleveringen of zelfs de seizoenen heen.
Op internationaal vlak zijn uiteindelijk ook de dramalijnen beginnen vervolgen. Alle grote reeksen van de laatste 15 jaar zijn vervolgreeksen. ‘24’, ‘Prison Break’, ‘Lost’, ‘Battlestar Galactica’, ‘True Detective’, maar ook ‘The Killing’, ‘Borgen’ en ‘The Bridge’. De klassieke tweedeling tussen drama en soap bestaat bijgevolg niet meer. ‘Mad Men’, ‘Deadwood’, ‘Game of Thrones’, ‘Breaking Bad’, het zijn eigenlijk allemaal soapreeksen.
Soap is the new drama. Of is het: drama is the new soap? Het is maar hoe je het bekijkt. Hoe dan ook is een hedendaagse tv-reeks een vervolgverhaal met meerdere verhaallijnen, waaronder soaplijnen én een mix van verschillende dramagenres. ‘Beau Séjour’, ‘Chaussée d’Amour’ en ‘Tabula Rasa’ zijn dus helemaal mee met hun tijd.