Stel, je gaat skiën en je breekt je been. Dan merkt iedereen meteen op dat je pijn hebt en dat er iets met je gezondheid aan de hand is. Maar wat als er een psychologische verwonding binnensluipt? Je voelt niet per direct de pijn zoals bij een gebroken been, maar je voelt je wel verlamd (vanbinnen). Je geest is verlamd en je lichaam voelt alsof je 40 graden koorts hebt. Je energieke karakter maakt plaats voor zwaarmoedigheid en als deze ziekte je echt goed in zijn greep heeft, komt er nog een schepje bovenop en beland je voor je het weet in een zware depressie.
De eerste keer dat ik een burn-out kreeg, nam ik het absoluut niet serieus en bleef ik ook gewoon doorwerken. ‘Wat een onzin! Ik een burn-out? No way.’ Dus ploeterde ik maar door en door op de werkvloer. Mijn lontje werd wel korter en mijn bitsigheid sterkte aan, dat voelde ik wel. Maar toch verwachtte ik dat het vanzelf over zou gaan. Tot mijn lichaam gewoon loeizwaar werd en mijn sterke karakter overspoeld werd met de tsunami van stress. Ik verdronk in de kracht van deze woelige orkaan.
De eerste keer dat ik een burn-out kreeg, nam ik het absoluut niet serieus en bleef ik ook gewoon doorwerken.
De orkaan van de media en dan vooral de kracht van de BV’s die ik destijds moest managen. De strijd tussen aandacht naar hen toe en het sluiten van de beste zakelijke deals voor hen bleek nooit genoeg. De ondankbaarheid van de BV’s speelde met mijn gevoel als een pingpongballetje.
Daarnaast combineerde ik mijn loopbaan nog met een kunstgalerij, dat was deels mijn uitlaatklep. De kunst bracht een bepaalde soelaas in de mediajungle. Maar toch kon ik niet ontsnappen aan de kille ziekte en mijn omgeving was verward. De oersterke zakenvrouw klapte in elkaar. Als zelfstandige kon ik ook niet terugvallen op een inkomen, dus ondanks mijn burn-out bleef ik wel passief actief in de kunstsector. Tot de vermoeidheid zo zwaar begon te worden dat er zware duizelingen bij kwamen kijken en autorijden zelfs niet meer mogelijk was.
Mijn huisarts adviseerde platte rust waarbij ik stress zoveel als mogelijk moest vermijden. Als werknemer heb je het recht om een half jaar thuis te blijven, als zelfstandige sta je nergens. Uiteindelijk is er besloten om al mijn aandelen over te dragen aan een andere partij en zakelijk uit alle ondernemingen te stappen zodat ik mijn gezondheid de nodige aandacht kon geven. Dat is uiteindelijk wel gelukt waarbij ik geleerd heb dat grenzen stellen zeer belangrijk blijkt te zijn. In de mediasector is dit een contradictie. Er zijn geen reguliere werkuren in de sector en alles moet gisteren. De stressfactor in deze magische wereld van de media is een pertinent bestaand fenomeen.
Hoe dan ook is het essentieel om grenzen te trekken en meer te delegeren om je gezondheid te bewaken. Persoonlijk daag ik iedereen uit om echt eens naar zijn/haar leven te kijken en stil te staan bij de vraag of ze zelf wel genoeg grenzen durven te stellen.
Willemijn van Dommelen is eigenaar van pinkrebelblog